De Blitz was een aanhoudende reeks bombardementen door de Duitse luchtmacht op Britse steden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vanaf 7 september 1940 tot 11 mei 1941 vielen er meer dan 40.000 Britse burgerdoden en 46.000 gewonden. Meer dan een miljoen huizen werden beschadigd. Uiteindelijk slaagde de Duitse bommencampagne er niet in de Britse oorlogsproductie te ontwrichten of het moreel van de Britse bevolking te breken.
Op 7 september 1940 begon Duitsland een aanhoudende serie bombardementen op Londen. In het eerste bombardement werden 250 bommenwerpers, begeleid door 600 jagers, ingezet. Primair doelwit was het Londense havengebied, maar omdat de bommenwerpers op grote hoogte opereerden vanwege het luchtafweergeschut, waren de bombardementen erg onnauwkeurig. Er werd gebruik gemaakt van een combinatie van brand- en brisantbommen. Soms werden eerst brandbommen afgeworpen en in een tweede golf brisantbommen om de bluswerkzaamheden te verstoren. Londen werd gedurende 57 dagen bijna dagelijks gebombardeerd. Elke nacht waren gemiddeld 163 Duitse toestellen actief boven de Britse hoofdstad. Het grootste deel van de bevolking weigerde te vluchten en gedurende vele weken verscholen 177.000 mensen zich in de ondergrondse stations van de underground. 30.000 mensen werden gedood en 100.000 huizen en een derde deel van Londen werden vernield, vooral in de wijk East End. Buckingham Palace, het Palace of Westminster en St Paul's Cathedral zijn alle in de Blitz zwaar beschadigd geraakt.
De Duitse campagne kreeg haar naam van de Britse pers, die haar inspiratie haalde bij het woord Blitzkrieg. Het idee om de vijand door langdurige bombardementen van burgerdoelen tot overgave te dwingen, is het echter omgekeerde van een "bliksemoorlog"; alles wat in 1940 van Duitse zijde aangericht werd, zag men nu echter in het kader van de Blitzkrieg.
In het Verenigd Koninkrijk werd de Blitz een uitdrukking voor het lijden en de heldhaftigheid van de burgerbevolking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten